W większości przypadków ropienie oczu u kotów można wyeliminować, oczywiście uzależnione jest to głównie od tego, co takie wycieki powoduje. Warto dbać o oczy u kota i sprawdzać regularnie ich stan, w czym pomogą Ci preparaty lecznicze i suplementy ze sklepu Apetete. Zajrzyj na stronę i dobierz produkty dla swojego mruczka. Pojawiające się z dnia na dzień zaczerwienienie skóry i wysypka to częsty objaw kontaktowego zapalenia skóry. Takie podrażnienia mogą wystąpić nawet u czworonogów, które nigdy wcześniej nie przejawiały żadnych oznak alergii. Zaczerwieniona skóra u psa może być wynikiem kontaktu z płynem do mycia podłóg, upranym w nowym czyszczenie uszu, mycie zębów, szczotkowanie sierści, kąpiele, przemywanie okolicy oczu, pielęgnacja opuszek łap. Pielęgnacja bernardyna obejmuje wyczesywanie sierści, dbanie o higienę jamy ustnej oraz sprawdzanie stanu uszu. Psa kąpie się w przypadku takiej potrzeby. Zawsze z użyciem kosmetyków dla psów. Vay Tiền Nhanh. Nowotwory złośliwe oka są rzadko diagnozowanymi typami nowotworów. Jeśli już jednak dojdzie do ich rozpoznania, nie tylko niosą za sobą ryzyko utraty wzroku czy gałki ocznej, lecz także życia, tym bardziej, że mogą dawać przerzuty do innych narządów, np. mózgu. Sprawdź, jak rozpoznać objawy złośliwych guzów oka. Nowotwory złośliwe oka są diagnozowane bardzo rzadko. Jeśli już jednak się pojawiają, swoim zasięgiem mogą objąć każdą część oka: nerw wzrokowy, siatkówkę, tęczówkę, gruczoł łzowy, powiekę i skórę wokół oczu, często bezpośrednio zagrażając życiu chorego. Złośliwe nowotwory nerwu wzrokowego W obrębie nerwu wzrokowego mogą rozwinąć się dwa rodzaje bardzo rzadko diagnozowanych guzów złośliwych: glejak i oponiak. Tego typu zmiany rosnące w obrębie oka mogą zaatakować nerw wzrokowy, a w konsekwencji zaburzyć ostrość widzenia i ruchomość oka. Oba nowotwory objawiają się stopniową utratą wzroku i zanikiem nerwu wzrokowego. W późniejszym okresie, gdy guz osiągnie większe rozmiary, pojawia się wytrzeszcz gałki ocznej. Warto wiedzieć, że glejak nerwu wzrokowego stanowi 20 proc. nowotworów oczodołu u dzieci. Z kolei na oponiaka osłonek nerwu wzrokowego najczęściej chorują kobiety w wieku średnim. Złośliwe nowotwory powiek Najczęstszym nowotworem złośliwym skóry powiek jest rak, który występuje u osób starszych. W 93 proc. przypadków jest to niegroźna dla życia postać nowotworu - rak podstawnokomórkowy, nie dający w ogóle przerzutów. Jak rozpoznać raka powiek? W początkowym stadium rozwoju na skórze pojawia się płaski, niebolesny guzek, który nie różni się wyglądem od zdrowej skóry. Wraz z rozwojem choroby guz powiększa się, a w części środkowej tworzy się strupek, krwawiący przy próbie usunięcia. Złośliwe nowotwory oczodołu Mięsak, czyli nowotwór wywodzący się z tkanki mezenchymalnej (zarodkowej tkanki łącznej), to trzeci po neuroblastomii i guzie Wilmsa najczęstszy nowotwór złośliwy u dzieci. Występuje w czterech postaciach: zarodkowej, pęcherzykowej, różnokształtnokomórkowej i groniastej. Ten typ nowotworu pojawia się zwykle w pierwszej dekadzie życia i objawia się wytrzeszczem, który często rozpoznawany jest jako stan zapalny. Uwaga na czerniaka złośliwego Czerniak złośliwy to najczęściej diagnozowany nowotwór złośliwy oka. Co więcej, nowotwór ten stanowi nawet 20 procent wszystkich czerniaków. Jest bardzo groźny, ponieważ zazwyczaj przez długi czas nie daje żadnych objawów i zwykle rozpoznawany jest podczas przypadkowej wizyty u okulisty. Czerniak charakteryzuje się powstaniem jasno- lub ciemnobrunatnego guzka (lepiej widocznego w tęczówce niebieskiej), powiększającego się powoli, powodującego niekiedy zniekształcenie źrenicy. Siatkówczak Siatkówczak to najczęstszy wewnątrzgałkowy nowotwór złośliwy oka u dzieci. Wywodzi się z niedojrzałych komórek siatkówki, które ulegają zezłośliwieniu i rozrastają się nieprawidłowo w oku, prowadząc do zniszczenia pozostałych struktur gałki ocznej. Charakterystycznymi obawami guza siatkówki są leukokoria (biały refleks źreniczny) i zez. Guz gruczołu łzowego Najczęstszą przyczyną występowania guzów w obrębie oczodołu u dorosłych są przerzuty, które zwykle ujawniają się w wieku średnim lub podeszłym, częściej u mężczyzn. Guz gruczołu łzowego objawia się wytrzeszczem, podwójnym widzeniem (w wyniku zajęcia przez guz mięśni okoruchowych) i obniżeniem ostrości wzroku (w wyniku uszkodzenia nerwu wzrokowego). Choroby skóry u psa należą do problemów, które niejednokrotnie są bardzo łatwe do zaobserwowania co niestety nie wiąże się z taką samą łatwością rozpoznania i terapii… Choroby skóry u psa: zdjęcie psa z nużycą Każdy człowiek decydujący się na posiadanie zwierzęcia oczekuje, że jego pupil będzie zdrowo wyglądał, miał piękną i błyszczącą sierść, lśniące i miłe w dotyku futerko, które z przyjemnością będzie można dotykać i głaskać. Oceniając kupowanego szczeniaka, czy dorosłego psa wielu parametrów nie jesteśmy w stanie fachowo określić, ale zawsze widzimy wygląd największego organu ciała, powłoki zewnętrznej czyli skóry. To właśnie na niej możemy gołym okiem zauważyć wszelkie choroby skóry, patologie, ubytki i łysienie u psa oraz zaobserwować choćby obecne pasożyty zewnętrzne. Nie muszę nikogo przekonywać, że jakiekolwiek odstępstwa od normy w wyglądzie futerka są jednym z decydujących czynników przy nabywaniu zwierząt i zawsze stanowią powód wizyty w lecznicy weterynaryjnej. Wszelkie choroby dotyczące skóry, choć czasem trudne do diagnozowania i leczenia, zauważone przez opiekuna, powinny być powodem niezwłocznego zgłoszenia się z psem do lekarza weterynarii. Warto bacznie oglądać swoich podopiecznych czworonogów, gdyż niektóre ze schorzeń skórnych mogą stanowić poważne zagrożenie dla wszystkich dotykających ich ludzi, a w szczególności dzieci. O skórę psa dbamy więc także w trosce o własne zdrowie bo wiele chorób jest wspólnych dla nas i zwierząt. Korzyści płynące ze zdrowej skóry i jej wytworów są więc niezaprzeczalne i obopólne i chyba nikogo nie trzeba przekonywać o celowości i sensowności takiego działania. Cóż więc musimy wiedzieć o zdrowej skórze, jej chorobach i ewentualnym podejściu terapeutycznym czyli w dużym skrócie wprowadzenie dotyczące ogromnie obszernej dziedziny weterynarii jaką jest dermatologia. Co to jest i z czego składa się skóra psa?Choroby skóry psa objawyNajczęstsze choroby skóry u psówDiagnostyka chorób skóry psaTest z lampą WoodaTest wyczesywaniaTest bibułowyTest z taśmą samoprzylepnąBadanie włosa czyli trichogramZeskrobina ze skóryBadanie cytologiczneBadanie hodowlaneBadanie histopatologiczneTesty śródskórneJak leczyć choroby skóry u psa?SzamponoterapiaLeki aplikowane miejscowoLeki podawane ogólnoustrojowoSuplementy diety Co to jest i z czego składa się skóra psa? Skóra (łac. cutis, gr. derma) jest największym narządem powłoki wspólnej wszystkich kręgowców o złożonej budowie i wielorakich funkcjach. Powierzchnia skóry u człowieka wynosi ok. 1,5 – 2 metry kwadratowe, u zwierząt zaś w dużej mierze zależy od wielkości osobnika a więc od rasy psa czy kota ale ogólnie stanowi wraz z włosami i tkanka podskórną około 12 % masy całego zwierzęcia. Co warto podkreślić jest największym narządem w organizmie. Pełni różnorodne i niezmiernie ważne funkcje stanowiąc barierę (granicę) między środowiskiem zewnętrznym a wnętrzem ustroju. Dzięki swej elastyczności zapewnia sprawne ruchy swym właścicielom. Zabezpiecza każdy żywy organizm przed szkodliwymi czynnikami środowiskowymi a więc chroni przed wszelkimi fizycznymi, mikrobiologicznymi i chemicznymi substancjami czy drobnoustrojami czyhającymi w otoczeniu zwierzęcia. Niektóre z nich mają właściwości uczulające, alergizujące i tym samym powodują poważne i niezwykle nieprzyjemne schorzenia ogólnoustrojowe. Nie każdy zdaje sobie sprawę, że pełniąc rolę bariery warunkuje utrzymanie homeostazy ustroju. Tkanka podskórna oraz wytwory skóry jakim są włosy warunkują utrzymanie właściwej temperatury wewnętrznej pełniąc rolę izolacji termicznej. Nie możemy zapomnieć również o uczestniczeniu w procesie percepcji bodźców czy odczuwania bólu i innych docierających z zewnątrz sygnałów. W skórze znajdują się gruczoły potowe uczestniczące w procesie termoregulacji czy też odbywa się synteza pewnych witamin (witaminy D) pod wpływem promieniowania słonecznego. Będąc powłoką zewnętrzną zawiera ważne dla organizmu komórki układu odpornościowego tym samym odgrywając istotną rolę w zapewnieniu stanu zdrowia, współdziałając z układem immunologicznym, którego z resztą jest częścią. To tylko niektóre z głównych funkcji skóry, uzmysławiające jak ważnym, niezbędnym do życia jest narządem. Najogólniej zbudowana jest z trzech warstw: naskórka, skóry właściwej, tkanki podskórnej. Naskórek jest najbardziej zewnętrzną warstwą skóry uczestnicząca w ochronie przed szkodliwymi czynnikami środowiskowymi (bakterie, wirusy i grzyby) składająca się z: warstwy podstawnej, warstwy kolczystej, warstwy ziarnistej, warstwy jasnej, warstwy rogowej. W jego skład wchodzą komórki zwane keratynocytami ale też melanocyty (komórki barwnikowe) czy komórki układu odpornościowego (komórki Langerhansa). Przestrzenie między komórkami wypełnione są tzw. „filmem skórnym” będącym wydzieliną gruczołów potowych i łojowych. Całość stanowi zwyczajną barierę fizyczną uzupełnioną oczywiście: przeciwciałami, białkami odpornościowymi, glikoproteinami, interferonem, nienasyconymi kwasami tłuszczowymi. Naskórek zasiedlony jest przez liczne bakterie saprofityczne, które stanowią składową naturalnej warstwy skóry i zabezpieczają tym samym namnażaniu się bakterii chorobotwórczych. Skóra właściwa znajdująca się pod naskórkiem, zbudowana jest głównie z: włókien: kolagenowych, siatkowatych, elastynowych, substancji podstawnej, licznych komórek barwnikowych, komórek układu odpornościowego uzupełnionych naczyniami krwionośnymi. Drobne żyłki transportujące krew uczestniczą tym samym w procesie termoregulacji a obecne tutaj nerwy w odczuwaniu bodźców docierających ze środowiska zewnętrznego. Wytworami skóry są także włosy wyrastające z mieszków włosowych. Tkanka podskórna w zdecydowanej większości składa się z tłuszczu (około 90 %), pełni więc rolę magazynową dla substancji energetycznych, chroni przed utratą ciepła czy amortyzuje upadki i urazy. Te trzy wymienione warstwy choć odmienne stanowią integralną całość decydująca o możliwości życia każdego organizmu (egzystowanie bez skóry nie jest możliwe i zawsze kończy się śmiercią o czym świadczą choćby przypadki poważnych wielkopowierzchniowych oparzeń). To właśnie piękna, błyszcząca sierść jest oznaką zdrowia, właściwej kondycji i prawidłowego funkcjonowania całego organizmu. Dermatologia weterynaryjna jest bardzo obszerną dziedziną wiedzy i nie sposób w krótkim opracowaniu szczegółowo wprowadzić w najważniejsze zagadnienia dotyczące tego ważnego narządu. Mogę jednak w dużym skrócie przybliżyć Czytelnikom najważniejsze objawy świadczące o patologiach na terenie skóry oraz najczęściej występujące choroby skóry u psa. Choroby skóry psa objawy Wszyscy jednak zauważymy bez problemu, że coś złego dzieje się ze skórą naszego ulubieńca, albo występują rany czy świąd przejawiający się intensywnym drapaniem. Takie objawy po prostu widać gołym okiem co powinno zmusić właściciela do skorzystania z pomocy weterynaryjnej. Bardzo często jednak nie potrafimy fachowo określić patologii dotyczących skóry myląc podstawowe pojęcia. Uważam więc, że warto zapoznać się z najważniejszymi objawami dotyczącymi skóry aby w trakcie wizyty z psem czy kotem umieć bardziej dokładnie opisać zmiany na skórze. Oczywiście dane z wywiadu powinny każdorazowo zostać zweryfikowane fachowym badaniem lekarskim. W dermatologii ludzkiej czy weterynaryjnej podstawowymi pojęciami są wykwity pierwotne i wtórne opisujące zmiany w skórze. Czym więc są te tajemnicze zmiany? Generalnie wykwity czyli exanthema są zasadniczym elementem obrazu klinicznego zmian dermatologicznych, na podstawie których można postawić rozpoznanie kliniczne. Stąd znajomość tych zmian wydaje się kluczowa w procesie postawienia trafnej diagnozy. Wyróżniamy wykwity pierwotne i wtórne. Wykwity pierwotne pojawiają się na początku rozwijania się zmian dermatologicznych i choroby skóry i wynikają bezpośrednio z choroby tam się toczącej. Nie są objawami charakterystycznymi ale wielokrotnie pozwalają na zorientowanie się z jaką chorobą mamy do czynienia. Wykwity wtórne zaś rozwijają się najczęściej z tych pierwotnych i są następstwem trwania choroby lub pojawiają się w fazie jej schodzenia. Są one wywołane urazami lub stanem zapalnym. Do wykwitów pierwotnych zaliczymy: Plamę (łac. macula) czyli wykwit leżący w poziomie skóry różniący się od okolicznych tkanek jedynie barwą. Grudkę (łac. papula) czyli wykwit wyniesiony ponad powierzchnię skóry, o różnych wymiarach (do 1 cm), dość wyraźnym odgraniczeniu i innej niż otaczająca tkanka spoistości. Ustępuje bez pozostawienia śladu. Krostę (łac. pustula) czyli wykwit w typie pęcherzyka, wyniosły ponad powierzchnię skóry, zawierający treść ropną od chwili pojawienia się bądź wtórnie, gdy powstaje z pęcherzy lub pęcherzyków w wyniku wtórnego nadkażenia bakteryjnego. Inaczej mówiąc jest niewielką wyniosłością skóry zawierająca materiał ropny. Cysta (łac. cystis) patologiczna przestrzeń w obrębie organizmu, składająca się z jednej lub większej liczby komór wypełnionych płynem albo treścią galaretowatą (zamknięta jama z elementami płynnymi i półstałymi). Guz (łac. nodus, tumor, tuber) jest wykwitem o dużej średnicy. Guzek (łac. tuberculum) jest twardym wyniosłym tworem na skórze o średnicy powyżej 1 cm, wykwit wyniosły ponad powierzchnię skóry, związany ze zmianami w skórze właściwej, mogący ulegać rozpadowi z pozostawieniem blizny. Pęcherzyk (łac. vesicula) – wykwit wyniosły ponad powierzchnię skóry, o średnicy poniżej 0,5 cm, wypełniony płynem, ustępujący bez pozostawienia blizn. Pęcherz (łac. bulla) wykwit wyniosły ponad powierzchnię skóry, o średnicy powyżej 0,5 cm, zmiana polegająca na oddzieleniu się naskórka od skóry właściwej, wypełnione płynem limfatycznym. Bąbel (łac. urtica) wykwit wyniosły ponad poziom skóry lub błony śluzowej, o zmiennej średnicy, dobrze odgraniczony od otaczającej skóry, zwykle porcelanowego lub różowego koloru i o gładkiej powierzchni. Powstaje wskutek miejscowego poszerzenia i zwiększenia przepuszczalności naczyń krwionośnych. Zwykle towarzyszy mu silny świąd. Jego charakterystyczną cechą jest szybkie pojawienie się i szybkie zanikanie. Do wykwitów wtórnych zaliczymy zaś: Łuskę (łac. squama) będąca konsekwencją nagromadzenia się martwych komórek powierzchownych naskórka, które ulegają złuszczaniu. Nadżerkę (łac. erosio) jest ubytkiem naskórka lub nabłonka śluzówki, spowodowany najczęściej urazem mechanicznym, kontaktem ze środkami chemicznymi, bądź procesem chorobowym. Przeczos (łac. excoriatio) czyli powierzchowny ubytek w skórze powstały najczęściej na skutek drapania. Rozpadlina (łac. rhagas) głęboki linijny ubytek w naskórku i skórze, dochodzący do głębszych warstw skóry, może goić się z pozostawieniem blizny. Strup (łac. crusta) są utworzone z komórek oraz zaschniętego surowiczego i krwistego wysięku. Pod nim zachodzi proces gojenia się ubytku. Blaszka (łac. plax, lamella) struktura wyniosła ponad poziom skóry, o średnicy powyżej 1 cm, powstały wskutek zlania się innych wykwitów, najczęściej grudek. Owrzodzenie (łac. ulcus) określane jako głęboki ubytek tkanek skóry właściwej, otwarta rana na powierzchni skóry. Blizna (łac. cicatrix)zmiana skórna będąca najczęściej następstwem uszkodzenia skóry i zastąpieniem ubytku tkanką łączną. Według innych podziałów do wykwitów wtórnych zaliczamy też: zaskórniki czyli zatkanie mieszków włosowych przez łój oraz komórki naskórka, rumień czyli czerwone zabarwienie skóry, wrzód – głęboki ubytek skóry, przetokę, z których sączy się płyn, otarcia, zliszajowacenia, odbarwienia i przebarwienia. Objawami chorób skóry jest chyba dla każdego dobrze znany świąd oraz wszelkie konsekwencje z nim związane a więc wyłysienia, przerzedzenia włosa czy mechaniczne samouszkodzenia skóry na skutek ciągłego drapania lub lizania. Każdy opiekun zwierzęcia dokładnie zauważy też objawy zapalenie skóry a więc przykładowo zaczerwienienie, wysięk, bolesność skóry w miejscu objętym chorobą. Podobnie rzecz ma się z guzami, ranami skóry czy wszelkimi deformacjami na niej obecnymi. Choroby skóry mogą dawać też objawy ogólne w postaci: apatii, gorszego samopoczucia, nerwowości i rozdrażnienia, anoreksji. Dzieje się tak szczególnie przy bardzo nasilonych objawach lub przykładowo silnym, długo trwającym świądzie, który naprawdę potrafi być bardzo uciążliwy dla dotkniętego nim zwierzęcia. Widzimy więc dokładnie jak bardzo różnorodne mogą być objawy kliniczne dotyczące chorób skóry i jak szeroka jest ich gama i możliwe kombinacje występowania. O jednym pamiętajmy zawsze choroby skóry powodują nieraz ogromny dyskomfort i cierpienie psa czy kota stąd konieczna szybka reakcja z naszej strony. Najczęstsze choroby skóry u psów najczęstsze choroby skóry u psów Już na samym wstępie pragnę zaznaczyć, że w krótkim artykule nie sposób opisać szczegółowo wszystkich chorób skóry tak aby czytelnik znalazł odpowiedź szczegółową na każde dręczące go pytanie dotyczące choroby skóry jego podopiecznego. Dzieje się tak z prostej przyczyny, otóż zwyczajnie mamy zbyt wiele chorób skóry dokładnie opisanym i równie dużo takich o nieznanej etiologii, które próbujemy leczyć objawowo. Nie mniej jednak choroby skóry występujące u naszych zwierząt możemy najogólniej podzielić na kilka grup. I tak mamy bakteryjne choroby skóry do których zaliczymy: zapalenie fałdów skóry zwane inaczej ropowicą fałdów, ropowice skórno śluzówkową, liszajec czyli powierzchowne krostkowe zapalenie skóry, ostre, sączące zapalenie skóry czyli tzw. hot spot, powierzchowne ropne zapalenie skóry, trądzik psów, ropne zapalenie nosa, czyraczność nosa, ropne zapalenie przestrzeni międzypalcowych, głębokie ropne zapalenie skóry, ropnie po pogryzieniu, promienica, nokardioza, ziarniniaki atypowe, trądzik kotów, gruźlica, i inne nie wymienione tutaj. Grzybicze choroby skóry reprezentowane są przez: malaseziozę, kandydozę, ziarniniak grzybiasty, dermatofitozy, sporotrychozę, blastomykozę, kryptokokozę histoplazmozę i inne. Ogromna ilość chorób dotyczących skóry jest wywoływana przez inwazję różnorodnych pasożytów zewnętrznych. I tak możemy tutaj mówić o : kleszczach nużycy miejscowej i uogólnionej u psa, nużycy kotów, świerzbie psów (Sarcoptes) świerzbie kotów (Notoedres cati, Otodectes cynotis- uszy), Cheileitellozie czyli łupieżu wędrującym, chorobach powodowanych przez pchły, wszawicy, muszycy, zapaleniu skóry wywołanym przez larwy tęgoryjca. Również niektóre wirusy mogą dawać objawy dermatologiczne: nosówka psów, brodawczaki, zakażenie kocim herpeswirusem czy kaliciwirusem, leiszmanioza, neosporoza psów, wirus ospy kotów. Zaburzenia mogą też wynikać z nadwrażliwości. I tak przykładowo zaliczymy tutaj: pokrzywkę i obrzęk naczynioruchowy, chorobę atopową, nadwrażliwość pokarmowa, czyli skórna reakcja pokarmowa, alergiczne pchle zapalenie skóry, atopię kotów, nadwrażliwość po ukąszeniu przez owady np. komary, alergiczne kontaktowe zapalenie skóry. Zaburzenia dotyczące skóry mogą mieć też podłoże immunologiczne i autoimunologiczne czego doskonałymi przykładami niech będą: pęcherzyca liściasta, pęcherzyca rumieniowata, pokrzywka zwykła, pemfigoid pęcherzowy, skórny toczeń rumieniowaty, układowa postać tocznia, zapalenie naczyń skórnych, polekowe zmiany skórne, toksyczna nekroliza naskórka. Wszelkiego typu wyłysienia dotyczące skóry mogą mieć charakter wrodzony lub nabyty i mogą objawiać się tutaj choćby liczne choroby endokrynologiczne czyli hormonalne. I tak z tych najczęściej występujących możemy wymienić: nadczynność kory nadnerczy psów czyli zespół Cushinga, niedoczynność tarczycy psów, dermatozę zależną od hormonów płciowych u niekastrowanych psów, dermatozę zależną od hormonów płciowych u suk, łysienie X, karłowatość przysadkową, wrodzone skąpe owłosienie, łysienie wzorzyste u psa, dysplazję mieszków włosowych, nadmierne lizanie, łysienie plackowate, odczyny w miejscu iniekcji, anagenowe i telogenowe przerzedzenie włosa, łysienie małżowin usznych, wiele innych. Na skórze objawiać się też mogą choroby wrodzone a więc przykładowo: pęcherzowe oddzielanie się naskórka, mucynoza skórna, zatoka skórzasta, młodzieńcze zapalenie tkanki łącznej, zapalenie skórno mięśniowe czyhającymi, skórna astenia czyli zespół Ehlersa Danlosa. Zaburzenia pigmentacji są kolejną grupą chorób dotyczących skóry: śnieżny nos, bielactwo nabyte, zespół skórno naczyniówkowy, plamki barwnikowe, hiperpigmentacja pozapalna. Dużą grupę chorób stanowią zaburzenia rogowacenia i produkcji łoju manifestujące się łojotokiem. Zaliczymy tutaj: łojotok pierwotny u psów, rybia łuska, dermatoza wrażliwa na witaminę A, zapalenie gruczołów łojowych, dermatoza cynkozależna, zespół skórno wątrobowy, dermatoza brzegów ucha u psów, rodzinne nadmierne rogowacenie opuszek, przerost gruczołu ogonowego, trądzik kotów. Wiele zaburzeń i patologii nie daje się łatwo zakwalifikować do danej grupy. I tak wyróżniamy: ziarniniak z wylizywania, czyraczność skóry łap u psów, modzele, wodniaki, ziarniniak eozynofilowy psów, dermatozę spowodowaną promieniowaniem słonecznym. U kotów zaś przykładowo: płytkę eozynofilową, ziarniniak eozynofilowy, wrzód drążący, dermatoza spowodowana promieniami słonecznymi, zmiany paranowotworowe, plazmocytarne zapalenie opuszek palcowych. Nie możemy zapominać, że do chorób skóry zaliczamy też choroby skóry wokół oczu, okolicy zatok okołoodbytowych czy częste patologie przewodów słuchowych: zapalne stany skóry powiek, krwiak ucha, choroby zatok okołoodbytowych, zapalenia ucha zewnętrznego, zakażenia pazurów o charakterze grzybiczym. Wreszcie ogromną grupę chorób skóry stanowią te o charakterze nowotworowym: rak płaskokomórkowy, guzy mieszków włosowych, włókniaki, tłuszczaki, mięsaki, guz komórek tucznych, mięsak limfatyczny, naczyniak krwionośny, guzy zatok okołoodbytowych, histiocytoza złośliwa, skórna plazmocytoma, czerniak skóry, skórna histiocytoma i wiele wiele innych. Widzimy więc tylko wymieniając niektóre z chorób skóry jak wiele różnorodnych chorób może dotyczyć skóry i nie sposób ich wszystkich nawet w dużym skrócie opisać w artykule. Diagnostyka chorób skóry psa Diagnostyka chorób skóry psa W przypadku każdej choroby, w tym tła dermatologicznego, postawienie trafnego rozpoznania i wdrożenie skutecznego leczenia wymaga od nas w pierwszej kolejności: Przeprowadzenia wnikliwego wywiadu z opiekunem. Następnie badania klinicznego zwierzęciem. Dopiero w dalszej kolejności wszelkich potrzebnych badań dodatkowych, bez których często nie jest możliwe postawienie właściwej diagnozy. Wiele chorób skóry może bowiem wyglądać bardzo podobnie stąd postawienie rozpoznania bez badań dodatkowych może być niezwykle trudne i często kończy się niepowodzeniem terapeutycznym. Wszelkie zmiany na skórze choć widoczne gołym okiem mogą być trudne do zinterpretowania stąd wielu lekarzy rezygnuje z ich wykonania uważając taką diagnostykę za skomplikowaną. Wiele jednak badań jest naprawdę prostych i łatwych do wykonania i interpretacji. Wymienię choćby kilka z nich. Test z lampą Wooda Jest to urządzenie emitujące promieniowanie ultrafioletowe o długości fali 253,7 mm wykorzystywane w diagnostyce grzybic. Badanie przeprowadzamy w ciemnym gabinecie nagrzewając wcześniej przez 10 minut samą lampę. Niektóre dermatofity (np. Microsporum canis, M. gypseum czy Trichophyton) cechuje fluorescencja wyglądająca jak zielonkawe jabłko. To badanie ma oczywiście swoje wady jak choćby fakt, że niektóre bakterie też mogą dawać fluorescencje (np. Pseudomonas) czy choćby antybiotyki ale mimo wszystko warto z niego korzystać. Test wyczesywania Jest niezwykle prostym badaniem polegającym na wyczesywaniu sierści przy pomocy gęstego grzebienia a następnie przeniesieniu materiału na białe podłoże np. papier. W takim badaniu możemy wykazać obecność pasożytów, na przykład: wszy, wszołów, odchodów pcheł. Test bibułowy Doskonałym, niezwykle prostym badaniem jest test bibułowy polegający na umieszczeniu na zwilżonym białym podłożu np. ligninie drobnych czarnych, wyczesanych kropeczek będących odchodami pcheł. W kontakcie z woda wokół nich pojawia się czerwona obwódka na skutek obecności krwi w odchodach. Test z taśmą samoprzylepną Przykładamy taśmę do powierzchni skóry co powoduje że pasożyty na niej obecne mogą przykleić się do taśmy. Na taśmie pozostają: jaja pasożytów, włosy, łuski. Następnie całość oglądamy pod mikroskopem wykonując czasem odpowiednie barwienie. Badanie włosa czyli trichogram Ten test polega na oglądaniu włosów pod mikroskopem. Wskazaniami do jego wykonania są wyłysienia lub ubytki włosa, przerzedzenia. Badanie to jest niezwykle pomocne w diagnozowaniu: dermatoz świądowych, grzybic, wyłysień hormonalnych, dysplazji mieszków włosowych, nużycy. Jest też niezwykle proste i nie wymaga drogiego sprzętu co jest niewątpliwie ogromną zaletą. Zeskrobina ze skóry Jest jednym z podstawowych badań diagnostycznych, które zawsze powinny być wykonane w przypadku podejrzenia pasożytów (nużyca, świerzb). Może być powierzchowna lub głęboka. Na szkiełku umieszczamy kroplę oleju mineralnego (10 % KOH), a następnie umoczonym w niej skalpelem zeskrobujemy warstwy naskórka a pobrany materiał umieszczamy pod mikroskopem. Badanie cytologiczne Możemy je przeprowadzić przy pomocy biopsji cienkoigłowej lub preparatu odciskowego. Badanie to ocenia materiał komórkowy i na jego podstawie stawia diagnozę. W różnych procesach chorobowych mamy inne komórki w nich uczestniczące. Wskazaniem do jego wykonania są wszelkie wykwity pierwotne i wtórne. Badanie hodowlane Jest szczególnie pomocne i przydatne do diagnozowania infekcji grzybiczych oraz ropnych zapaleń skóry (wraz z cytologią, w której obecne ziarniniaki). Pobrany materiał wysiewamy na specjalne podłoża (np. DTM, czy Sabouraud) a następnie po określonym czasie oceniany wzrost patogenów i je identyfikujemy. Pamiętajmy jednak, że niektóre patogeny niezbyt chętnie rosną na podłożach stąd wiele wyników fałszywie ujemnych. Badanie histopatologiczne Powinniśmy je wykonać podejrzewając choroby tła nowotworowego, niegojące się rany i owrzodzenia oraz dermatozy nie reagujące na leczenie. Do przeprowadzenia biopsji skóry używamy trepanu o średnicy od 6 do 8 mm. Pobrany materiał umieszczamy w formalinie i wysyłamy do laboratorium gdzie materiał poddawany jest dalszej obróbce, barwieniu i ocenie. Biopsje wykonujemy w znieczuleniu miejscowym. Testy śródskórne Przez długi czas uważane były za podstawowe badanie w alergologii a ich zaletami są bez wątpienia dobra tolerancja wśród pacjentów i natychmiastowy wynik badania. Są wykorzystywane do diagnostyki alergii skórnych i wykrycia czynnika uczulającego. Do tego celu wykorzystuje się gotowe zestawy alergenów, które podawane są w iniekcji śródskórnej. Następnie ocenia się wygląd skóry w miejscu podania alergenu i porównuje z próbą histaminową. Czasem stosuje się też rozpoznanie poprzez skuteczne leczenia, bowiem nie zawsze udaje się określić bezpośrednie przyczyny choroby. Wiele schorzeń dermatologicznych ma podłoże idiopatyczne czyli nie wiemy czym są spowodowane. Wymienione badania zostały opisane w dużym skrócie gdyż szczegółowe omawianie ich wykracza poza ramy tego artykułu i byłoby zbyt obszerne. Oczywiście w każdym przypadku to lekarz decyduje jakie badanie jest konieczne w danej konkretnej sytuacji oceniając istniejące objawy. Nie zawsze więc musimy wykonywać wszelkie możliwe i dostępne badania gdyż wiele chorób udaje się zdiagnozować przy pomocy tych najprostszych badań możliwych do przeprowadzenia w każdym gabinecie i nie wymagających specjalnego sprzętu. Korzystajmy więc z nich zawsze wtedy gdy lekarz uzna to za stosowne. Jak leczyć choroby skóry u psa? Choroby skóry u psa leczenie Leczenie chorób skóry tylko z pozoru może wydawać się prostą procedurą, w gruncie jednak rzeczy do takich z całą pewnością nie należy. Opiera się przede wszystkim na uprzednim trafnym rozpoznaniu, bez którego nie możemy mówić o skutecznej terapii. Można oczywiście stosować leki objawowo, które nawet w pewnym stopniu mogą minimalizować objawy kliniczne ale nie spowodują trwałej poprawy i wyleczenia. Pamiętajmy też o fakcie, że wielu chorób skóry nie jesteśmy w stanie trwale wyleczyć a tym co możemy zaproponować pacjentowi to w miarę bezobjawowe chorowanie. Tak jest choćby w przypadku atopii kiedy to dążymy do zminimalizowania okresów nasilenia objawów. Stąd niezwykle ważny jest czas poświęcony na rozmowę z opiekunem zwierzęcia, w trakcie którego wyjaśnieniu szczegółowo zasady leczenia i samą istotę choroby, w tym często jej nawrotowy, przewlekły charakter. Pozwala to szybciej reagować na pierwsze objawy chorobowe, co poprzez natychmiastowe wdrożenie terapii może niejednokrotnie znacznie skrócić czas jej trwania. Podstawą jest zawsze trafne, pewne rozpoznanie, na podstawie którego możemy wdrożyć odpowiednią terapię. Ogrom chorób dotyczących skóry wymaga w każdym przypadku indywidualnego podejścia i modyfikacji leczenia stąd tutaj omówię jedynie bardzo ogólne zasady postępowania. W przypadku konkretnego problemu należy zawsze zastosować konkretne działania lecznicze dedykowane temu konkretnemu przypadkowi, stąd brak jednorodnych i tych samym algorytmów postępowania dla wszystkich chorób skóry. Skóra jest narządem widocznym gołym okiem stąd wiele leków możemy aplikować bezpośrednio na nią obserwując następnie efekty takiego leczenia. Szamponoterapia Szamponoterapia W przypadku dermatologii bardzo pomocne może być stosowanie szamponoterapii i wszelkich preparatów podawanych na skórę w formie oprysków. Na rynku mamy ogromną ilość szamponów dla psów i kotów o działaniu: przeciwbakteryjnym, przeciwgrzybiczym, przeciwłojotokowym, przeciwświądowym. Zawierają one substancje o udokumentowanym działaniu medycznym i z całą pewnością stanowią dobrą metodę leczenia. Są przy tym bezpieczne, nie mają wielu działań niepożądanych, a łatwość ich stosowania powoduje, że bardzo chętnie wybierane są przez opiekunów zwierząt. Zabiegi z ich użyciem przeprowadza się w domu, w bezpiecznym i znanym środowisku dla psa czy kota co dodatkowo minimalizuje stres. Są również świetnym wsparciem dla ogólnoustrojowego podawania leków i mniej obciążają cały organizm. Czasem, w przypadku zmian miejscowych, mogą być jedynym sposobem leczenia. Ważne aby miały kontakt przez kilkanaście (15-30 minut) minut z chora skora gdyż zbyt szybkie ich spłukanie nie pozwala działać substancji czynnej w nich zawartej. Zabiegi szamponoterapii w zależności od choroby wykonujemy najczęściej 1-2 razy w tygodniu. Leki aplikowane miejscowo W dermatologii stosujemy wiele leków miejscowo co ma swoje ogromne zalety. W ten sposób możemy: odkażać skórę, zmywać z niej różnego rodzaju: wydzieliny, alergeny, podawać: antybiotyki, leki przeciwgrzybicze, sterydy działające przeciwświądowo, aplikować preparaty pasożytobójcze. Podajemy je bezpośrednio na chore miejsca co warunkuje ich natychmiastowe działanie oraz brak wielu objawów, działań ubocznych jakie występują przy stosowaniu ogólnoutrojowym. Takie podawanie ksenobiotyków wiąże się zwyczajnie z dużo mniejsza ich toksycznością. Wszelkie zabiegi możemy wykonać w domu w niezwykle prosty i szybki sposób. Co ogranicza stres spowodowany wizytami w lecznicy. Pamiętajmy jednak aby zwierzę nie wylizało podanego na skórę leku czym spowodować może brak oczekiwanego efektu. Jako przykłady substancji czynnych w ten sposób aplikowanych niech posłuży nam: chlorheksydyna, fipronil, enilkonazol, gentamycyna, klotrimazol, selamektyna i wiele innych. Leki podawane ogólnoustrojowo Wreszcie ogromną grupę leków stanowią te podawane ogólnoustrojowo. Choroby skóry w wielu przypadkach leczą się bowiem długo i wymagają trwającej nawet kilka miesięcy terapii. Tak się dzieje choćby w przypadku bakteryjnych schorzeń skóry czy choroby atopowej kiedy podawanie leków często jest dożywotnie. Oczywiście tak długo trwające terapie obarczone są większym ryzykiem działań niepożądanych i stanowią większe obciążenie organizmu stąd powinny być zarezerwowane do ciężej przebiegających schorzeń. Nie zawsze też podanie psu czy kotu tabletki jest proste w sensie technicznym. Długotrwale stosujemy najczęściej antybiotyki (np. cefaleksynę czy amoksycylinę) lub leki przeciwświądowe z grupy tych antyhistaminowych czy sterydowych. Niektóre choroby np. atopię, niedoczynność tarczycy czy choroby autoimmunologiczne leczymy dożywotnio, stąd niejednokrotnie olbrzymia uciążliwość dla opiekunów zwierzaków i wymagana dyscyplina w podawaniu leków oraz znaczne koszty. Wiele chorób skóry wymaga naprawdę trwającego kilka tygodni a nawet miesięcy leczenia stąd zawsze musimy wybierać leki dobrze tolerowane przez organizm w takim okresie czasu. Pamiętajmy o skutkach ubocznych niektórych terapii i w miarę możliwości ich minimalizowaniu poprzez stosowanie jak najniższych ale zarazem skutecznych dawek leków. Suplementy diety Suplementy diety Wreszcie mamy całą gamę preparatów wspomagających funkcjonowanie skóry w formie różnorodnych suplementów diety. Ich podawanie ma sens ale efektów nie powinniśmy spodziewać się natychmiast, ale dopiero po kilku tygodniach. Jako przykład niech posłużą nam te zawierające: cynk, biotynę, nienasycone kwasy tłuszczowe z rodziny omega 3 i 6. Stosowanie suplementów jest leczeniem w wielu przypadkach wspomagającym zasadniczą terapię. Każda z chorób układu powłokowego czyli skóry wymaga indywidualnego podejścia terapeutycznego stąd w ogólnym opracowaniu nie sposób omówić ich dokładnego leczenia. Zawsze stosujemy z reguły kilka różnych, ale synergistycznie działających substancji czynnej i łączymy różne metody lecznicze. Ważne aby takie wspólne podawanie leków nie spowodowało nasilonej toksyczności i nie uszkodziło innych narządów np. wątroby, gdzie odbywa się transformacja wielu leków. Nigdy też nie powinniśmy leczyć zwierząt stosując, bez konsultacji ludzkie leki dermatologiczne. Takie działanie wielokrotnie bowiem okazuje się nieskuteczne i dodatkowo może wykształcać lekooporność wśród patogenów obecnych na skórze. Podsumowanie Dermatologia weterynaryjna stanowi ogromnie obszerna dziedzinę nauki skupiająca bardzo wiele różnorodnych chorób skóry. Każda z nich wymaga indywidualnego podejścia terapeutycznego, modyfikowanego w zależności od pojawiających się objawów klinicznych i samego procesu leczenia. I choć z wiadomych względów nie sposób o wszystkim tutaj powiedzieć, chciałbym uzmysłowić Ci Czytelniku, że choć sam proces diagnostyczny niejednokrotnie jest trudny, w przypadku po trafnej diagnozy możemy wdrożyć skuteczną terapię. Nie wszystkie choroby skóry wyleczymy totalnie, to prawdą ale nawet w przypadku tych nieuleczalnych, przewlekłych, można znacznie ulżyć chorującemu zwierzęciu. Choroby skóry to nie tylko zły wygląd okrywy zewnętrznej ale często za nimi idą inne objawy ogólnoustrojowe pogarszające samopoczucie pupila. Nie możemy ich bagatelizować bo w tym między innymi przejawia się nasze świadome i odpowiedzialne dbanie o podopiecznych i nasz humanitaryzm. Problemy ze wzrokiem mogą wystąpić na każdym etapie życia psa. Choć niektóre rasy posiadają wrodzone predyspozycje do rozwoju chorób oczu, żadna rasa nie jest całkowicie odporna na możliwość wystąpienia problemu. Choroby oczu u psów – niejednokrotnie niediagnozowane i nieleczone – mogą w następstwie doprowadzić do całkowitej utraty wzroku, dlatego nie można bagatelizować objawów. Dla wielu psów wczesna diagnoza i leczenie mogą być kluczem do utrzymania dobrego wzroku przez długie lata. Skąd się bierze choroba oczu u psa? Chore oczy psa nie należą do rzadkości, dlatego jeśli pies mruży jedno oko, łzawi lub ma zaczerwienione spojówki, istnieje prawdopodobieństwo, że jest to wczesny objaw choroby oczu. Warto wiedzieć, że problem z oczami u psa występować może częściej u konkretnych ras, o czym należy pamiętać, decydując się na wybór czworonoga. Zobacz również: Co oznaczają czerwone oczy u psa? Nie można też podejmować prób leczenia zaczerwienionych czy łzawiących oczu oka u psa na własną rękę. Przyczyna takiego stanu może leżeć dużo głębiej, a próby doraźnej pomocy mogą bardziej zaszkodzić niż pomóc. W razie wystąpienia niepokojących objawów należy jak najszybciej skonsultować się z lekarzem weterynarii. Tylko lekarz może postawić odpowiednią diagnozę i wdrożyć fachowe leczenie. W przypadku delikatniejszych schorzeń być może wystarczy kuracja farmakologiczna czy przemywanie oczu specjalistycznymi kroplami oraz zaopatrzenie się w płatki do czyszczenia oczu. Poważniejsze choroby mogą wymagać zabiegu chirurgicznego. Choroby oczu u psów – objawy Jak zostało już wcześniej wspomniane, większość chorób oczu u psów ma podobne objawy: • mrużenie oka,• łzawienie,• pocieranie łapą o chore oko,• zaczerwienienie spojówek,• światłowstręt,• pogorszenie wzroku,• utarta wzroku. Ostateczną diagnozę może postawić jedynie lekarz weterynarii. Gdy nasz czworonóg problemy z oczami, bez odpowiedniego wywiadu lekarskiego bardzo trudno stwierdzić czy jest to uraz mechaniczny, choroba wirusowa, a może wada wrodzona. Najczęstsze choroby oczu u psów Poniżej przedstawiamy spis chorób oczu, na które może cierpieć Twój pies. Warto jednak pamiętać, że przedstawiciele ras brachycefalicznych (np. shih tzu, pekińczyki, buldogi, mopsy) mogą częściej cierpieć na choroby oczu, co jest związane z budową ich głowy. Psy mają płytkie oczodoły i słabo osadzone w nich gałki oczne, co może mieć wpływ na rozwój wielu schorzeń. Choroby oczu u psa shih-tzu to najczęściej zapalenie spojówek, owrzodzenie rogówki czy zespół suchego oka. Ma to związek z wrodzonymi wadami powiek u tej rasy. Choroby oczu u yorka przedstawiają się podobnie, na co może wpływać również brak odpowiedniej pielęgnacji psa. Włosy wchodzące do oczu mogą powodować podrażnienia. Jaskra u psa Jaskra jest chorobą polegająca na stałym zwiększeniu ciśnienia śródgałkowego oka. Występuje stosunkowo często, a nieleczona może doprowadzić do całkowitej utraty wzroku. Jaskra może pojawić się samoczynnie lub na skutek urazów bądź chorób nowotworowych. Chore oczy u psa to przede wszystkim przekrwione spojówki i powiększenie gałki ocznej. Leczenie jaskry u psa polega na zmniejszaniu ciśnienia w oku, by jak najdłużej były zdolne do widzenia. Zazwyczaj jest to leczenie farmakologiczne, odpowiednio dobrane przez lekarza weterynarii. Jeśli leczenie to nie przynosi efektów, zaleca się operację. Zaćma u psa Zaćma to nic innego jak zmętnienie soczewki oka na skutek urazu lub przebytych chorób. U niektórych ras choroba ta może być dziedziczna. Zaćma może również rozwinąć się po latach poprzez naturalne procesy starzenia się oka. Głównym objawem zaćmy jest zmiana wyglądu oka u psa. Łatwo zauważyć, że staje się ono bardziej mętne. Z czasem chory pies staje się też mniej chętny do zabawy. Choć zaćma nie jest bolesnym schorzeniem, nieleczona prowadzi do całkowitej utraty wzroku. Jedyny skutecznym sposobem leczenia jest operacja, która polega na usunięciu soczewki i wstawieniu nowej. Wypadnięcie gruczołu trzeciej powieki u psa (cherry eye) Trzecia powieka u psa pełni funkcję ochronną i bierze udział w produkcji łez. Gdy gruczoł znajdujący się pod trzecią powieką wypada – wówczas mamy do czynienia z tzw. Wiśniowym okiem. Leczenie zależy zarówno od wieku samego zwierzęcia, jak i odpowiednio wczesnej diagnozy. Jeśli do wypadnięcia gruczołu doszło kilka minut – godzin przed wizytą u weterynarza, można zastosować leczenie farmakologiczne połączone z wprowadzeniem gruczołu na właściwe miejsce. Jeśli jednak do wypadnięcia gruczołu doszło kilka dni wcześniej, lub odprowadzenie manualne nie jest możliwe, konieczna będzie operacja. Wybierz pakiet diagnostyczny dla psa Przewlekłe powierzchniowe zapalenie rogówki u psów Jest to jedna z najgroźniejszych chorób narządu wzroku psów. Do typowych objawów zaliczyć można naciek włóknisto-naczyniowej tkanki, oraz wrastanie naczyń krwionośnych. Pierwsze objawy pojawiają się w dolnych częściach rogówki. Jest to choroba o podłożu immunologicznym. Jako główny czynnik środowiskowy uznaje się promieniowanie UV. Zapalenia rogówki to również najczęstsze choroby oczu u owczarka niemieckiego. Entropium i ektropium u psa Oba te schorzenia są wrodzone. Entropium to scharakteryzuje się zawijaniem krawędzi powieki do środka, powodując, że rzęsy zaczynają drażnić rogówkę. W efekcie wywołuje to łzawienie, mrużenie, a także uszkodzenie rogówki. Ektropium to wywinięcie brzegu powieki na zewnątrz, przez co spojówka powieki zostaje odsłonięta. Efektem są choroby rogówki i pogorszenie wzroku. Każda zmiana w wyglądzie oka psa, a także zmiana w zachowaniu psa powinna być skonsultowana z lekarzem weterynarii. Wykona on badania konieczne do postawienia diagnozy, a następnie rozpocznie odpowiednie leczenie. Arnika Persona

choroby oczu u psa zdjęcia